یاس رمان

 - ازت یک عکس گرفتم ، پرفکت! بزاری رو پروفایلت همه رو زخمی کنی!
یک ابروش رو بالا انداخت :
- زخمی کنم؟
نفس راحتی از ختم به خیر شدن ماجرا کشیدم . در حالی که موبایل رو مجددا میزاشتم تو جیبم ، سرم رو تکون دادم :
-آره دیگه منظورم اینه که ، ای بابا چه طوری بگم؟ منظورم اینه که مثلا بگی من خیلی خوشگلم یا من خیلی شاخم . چه میدونم منظورم اینکه حرصشون بدی دیگه . زخمیشون کنی!
چیزی نگفت و دوباره درگیر ذرت شد . مشکوک نگاهش کردم و در حالی که ذرت خودم رو ، از روی زمین بر میداشتم گفتم :
- انگار خیلی از این ذرته خوشت اومده . هوم؟
مکث کرد . قاشق رو پر از ذرت کرد و آروم کشید بالا ، که باعث شد پنیر پیتزا کش بیاد ، در هین اینکه با چشمش حرکت پنیر پیتزا رو دنیال میکرد ، آروم گفت:
- باید زاویه دید درستی داشته باشی...
یک قاشق از ذرت رو تو دهنم گذاشتم و با خنده گفتم :
- اوه پس حرفای من روت حسابی تاثیر گذاشته؟
ظرف ذرت رو که ، مثل آسیاب و به سرعت مغل ها خالی کرده بود ، گذاشت کنارش . انگشت های دستش رو تو هم قفل کرد و زل زد بهم . بک جوری نگا میکرد . مور مورم شد اصلا . معذب یک قاشق دیگه گذاشتم تو دهنم . در حالی که حرکت لب هام رو به طرز ضایع ای دنبال میکرد گفت :
- تو همیشه از این زاویه به دنیا نگاه میکنی؟
حرکت دهنم متوقف شد و با ابرو های بالا رفته گفتم :
- منظور؟
اخم ظریفی از این حالت طلبکاری ایم کرد و گفت :
- منظورم اینه که همیشه به دنیا اینقدر مثبت اندیشانه نگاه میکنی؟
کمی تو جام جا به جا شدم و همونطور که قاشق دیگه ای از ذرت ها رو تو دهنم میزاشتم گفتم :
- خب....خب نمیدونم! شاید !
با مکث و تن صدای آروم تری ادامه دادم :
- بعد از بابا ... خب ، کمتر میتونم به دنیا مثب نگاه کنم .
خیره به ذرت ها دوباره به حرف اومدم :
- شاید ، در حد همین ذرت ها!
اخم غلیظی کرد و حس کردم اصلا از حرفام خوشش نیومده! به ضرب از جاش بلند شد و گفت :
- زود باش بخور بریم .
وا! چش شد؟ لبام رو کمی دادم جلو و شونه ای بالا انداختم . سرم رو انداختم پایین و دوباره درگیر ذرت های خوشمزه ام شدم . وقتی قشنگ تا آخرین دونهی ذرت ها رو خوردم و با انگشت سس دور ظرف رو به خندق بلا منتقل کردم ، کمی خم شدم جلو و ظرف رادان رو از روی لبه ی باغچه برداشتم . با نفس عمیقی بلند شدم و دو تا ظرف رو توی سطل آشغال سمت چپ که فاصله ی نسبتا کمی باهامون داشت انداختم . لبخندی به خودم زدم و برگشتم سمت رادان که سمت راستم بود . با ابرو های بالا رفته و کلافگی کاملا محسوسی نگاهم میکرد .
حس کردم بعد از این که بهش اون حرفا رو گفتم ، بی حوصله تر و کلافه تر شده .
- لوسیفر! بیا!
دلم هری ریخت پایین و یک عالمه چیز نوستالژی توی ذهنم به پرواز در اومدن .
« یاسمن بعدا وقت برای قر دادن داری ! بیا بچه لوسیفر من کار دارم. »
« باورم نمیشه تو اینجا هم رو سرم آوار باشی بچه لوسفر کثیف! »
سرم رو نامحسوس تکون دادم و سعی کردم لبخندم رو حفظ کنم . رفتم سمتش و بعد شونه به شونه ی هم رفتیم سمت ماشین . در رو با سوئیچ باز کرد ، نشستم دوباره حس کردم توی یک گودال نرم فرو رفتم . لبخند آرامش بخشی زدم و مثل قبل ، با ماشین مثل الماس برخورد کردم . در رو با احتیاط بستم و نفس عمیقی کشیدم . انگار این ماشین با یک بار و دوبار سوار شدن قدیمی نمیشد!
رادان هم سوار هم سوار شد که در حالی که سعی میکردم فلسفه ی عجیب کمربند های ماشین رو درک کنم ؛با صورت جمع شده گفتم :
- رادی اینا چه جوری بسته میشه؟ اه اصلا مشکل کمربند های ایران خودروی خودمون چیه ؟
مکث طولانی ای کرد که متعجب و با ابرو های بالا رفته سرم رو چرخوندم سمتش.
بشکنی جلو چشماش زدم که گیج به خودش اومد . زل زد تو چشمام و یک ابروش رو انداخت بالا :
- رادی؟
لبخند دوستانه ای زدم و با تک خنده ای که کردم گفتم :
- چیه؟ از این مخفف خوشت نمیاد یا تا حالا کسی بهت نگفته ؟