یاس رمان

بوی الکل....بوی بیمارستان! دوباره نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم ذهنم رو منظم کنم . پلک های به هم چسبیده شده ام رو آروم باز کردم . سقف سفید! نگاهم رو بی رمق دور اتاق به گردش انداختم . یک بیمار دیگه هم کنار من بود ... کارن....مهرداد.....رها.....بهار....النا! همشون بودن! رها کلافه بود . کارن به دیوار تکیه داده بود و چشماش رو بسته بود . بهار کنارش ایستاده بود و باگونه هایی که بیشتر از همیشه رنگ گرفته بود آروم سعی در دلداری دادن داشت . مهرداد و النا عصبی و کلافه با هم پچ پچ میکردن . اولبن نفر رهایی چشمش به من خورد که با تمام خونسردیش باز هم به نظر کلافه میرسید!

آروم از روی صندلی بلند شد و به سمتم اومد که بقیه هم متوجه چشم های بازم شدند . اروم به لوله ی سرم نگاه کردم که قطره قطره داشت بهم جون میداد . از سرم متنفر بودم! کارن با نگرانی سمتم اومد و آروم گفت : - خوبی؟ دقمون دادی دختر!

بغض! چرا؟ چرا هنوز هیچی نشده این بغض لعنتی دوباره بهم حمله کرده؟ اولین چیزی که به ذهنم رسید رو گفتم . لب های خشک شدم رو به سختی از هم جدا کردم و با صدایی که از ته چاه میومد گفتم: - بابا....مامان....یانا؟
مهرداد لباش رو بهم فشرد . بی حواس نسبت به رفتار عجیبشون سعی کردم خودم رو جمع و جور کنم . چرا خودت رو باختی دختر؟ تو ادم باخت نبودی! هنوز که چیزی نشده! با تن صدای آرومی گفتم : - اصلا....اصلا با کی تصادف کردن....کی مقصره؟

نمیدونم این جمله چه تاثیری داشت که بهار به آنی رنگش پرید . النا به وضوح هول کرد و این نگران کننده بود! رهایی که همیشه ی خدا در سخت ترین شرایط هم آروم بود پوف غلیظی کرد و اخماش رفت تو هم . اولین بار بود اخمش رو میدیدم که انگار به داداشش رفته بود و اخمش چندان دل انگیز نبود بلکم ترسناک هم بود! کلافه از این رفتار عجیب و غریبشون خواستم چیزی بگم با شنیدن صدای داد شروین .....:
- دِ ولممممم کنید! راداااان! این قرار مااااا نبود! این قرار رفاقت نبود! دِ آخه نارفیق...
رها طاقت نیاورد کسی که این حرف ها رو به داداشش نسبت بده . با سرعت رفت در رو باز کرد و دستش رو گذاشت رو چهارچوب در . بلند و رسا گفت : - بســـه! به خدا عمدی همچین کاری نکرده ! نا رفیق تویی که اینقدر شعور و درک نداری الان وعضیت همه...
اینبار صدای بلند رادان مانع رها شد : - رهـــا!
خدایا چه خبره؟ شروینی که عاشق رادانه چش شده؟ بی اهمیت به اونا یا حتی قطره اشکی که در برابر تمام مقاومت هام ریخت رو به مهرداد ، عاجز گفتم : - چه خبره؟ مامان بابام؟ یانا ؟ حالشون چه طوره؟ چرا کسی جواب من رو نمیده آخه!
جمله ی آخرم به حدی بلند بود که مطمئن باشم صدام از درِ باز اتاق به گوش شروین و رادان رسیده! داد بی صبرانه و عصبی شروین لرز کمرنگی به جونم انداخت :
- میشنـــــــــوی! به والله اگه این دختر یتیم بشه فقط تووووو مقصری! میشنوی! کسی که فقط میخندید الان داره با بغض جویای احوال بابایی میشه که مردههههه!
هنگ کرده فقط به درِ باز و رهایی که با عجز وسط چهارچوب ایستاده بود نگاه کردم . مرده؟ کی؟ در مورد کی حرف میزدن اینا؟ چی....چی شده؟ مغزم قدرت تجزیه و تحلیل نداشت و انگار کلمه ی « مرده » توی لغتنامه اش ثبت نشده بود! مرده به کی میگن؟ کسی که....کسی که دیگه نفس نمیکشه! الان شروین چی گفت؟ بابا؟ مرده؟ این دوتا کلمه چه ربطی به هم داره؟ نمیتونستم ارتباط این دوتا کلمه رو با هم درک کنم! کارن انگار متوجه حال خرابم شد . هول شده خواست چیزی بگه که با شنیدن صدای جیغ عمه با چشمای گرد شده برگشت سمت در . عمه؟ جیغ؟ نمیفهمیدم! عمه سمانه با جیغ و گریه خودش رو انداخت تو اتاق . اصلا به دو تا پرستاری که سعی در مهار کردنش داشتن توجه نداشت! : - یاسمننننن .... دیدی بی پدر شدیییی؟ دیدی دادااااشم رفت؟ وای خداااااا
خنثی به زجه هاش نگاه کردم . چش شده این؟ یعنی چی ؟ یک لحظه انگار یک زنگ صدا دار توی گوشم تکون خورد و صدای جیلینگ جیلینگش وادارم کرد به مغزم رجوع کنم . یک نفر با بی رحمی خندید و گفت : - مرده یعنی نفس نمیکشه ! بابای تو هم نفس نمیکشه!
اخم کردم و برای لحظه ای نفسم حبس شد . روح خبیث با بیرحمی حقیقت رو شلاق کرد و به روح ضعیفم ضربه زد : - مرده! دیگه بابا نداری! بی پدر شدی! خداحافظ روزایی که برای بابات خودت رو لوس میکردی! یتیم شدی! بی سر پناه شدی!
اخمم غلیظ تر شد . هنوز قادر به درک این اتفاق نبودم . پرستار ها بالاخره عمه رو بردن اما هنوز صدای داد و بی داد شروین به گوشم میرسید . رها عاجز شده بود و واقعا نمیدونست چه غلطی بکنه . اما من هنوز درگیر جنگ با اون روح خبیث بودم! با اخم و لحن سردی که خودمم انتظار نداشتم رو به مهرداد گفتم : - میخوام بابام رو ببینم!
مهرداد با عجز نگاهم کرد و با ملایمت گفت : - یاسمن....ببین....ببین من واقعا....متاسفم اما...
نزاشتم ادامه بده و با داد بلند و لحن جدی و خشکب فریاد زدم : - میگم میخوام بابام رو ببینم ! اینقدر برای خودتون چرند نبافید! بابام کجاست؟
« حالا داره با بغض جویای احوال بابایی میشه که مردههههه»
سرم رو نامحسوس تکون دادم و به بچه ها نگاه کردم که گیج بودن .
دوباره صدای از درونم با بی رحمی فریاد زد : - دِ چرا خودت رو میزنی به اون راه؟ میگم تموم شد! یتیم شدی! بدبخت شدی!
دوباره سرم رو به شدت تکون دادم . مهرداد متوجه خود درگیری ها و وخامت اوضاع شد . با دلسوزی اومد جلو که جیغ زدم : - جلووووو نیا! بابامممم کجاستتتتت؟
رها بدتر از من به ستوه اومد و فریاد زد : - تو چرا نمیفهمی؟ بابات مرده! متاسفم اما مرده!
صدای برانکارد اومد که رها با عجله از اتاق خارج شد و تند تند به کسی که برانکارد رو هول میداد یک چیزی گفت . اومد سمتم و بی توجه به تشر ها و اعتراض های بچه ها با خشونت سرم رو از دستم کشید . هولم داد جلوی برانکارد و خشن پارچه ی سفید رو از روی تخت کنار زد . رنگ پریده .... لبای کبود شده .... آروم دستم رو گذشاتم رو پیشونیش تا باور کنم خودشه! نه ! نبود! تن گرم و پر محبت بابای من هیچوقت اینقدر سرد نبوده! لبام رو به هم فشردم و دستم رو آروم تا چشماش پایین کشیدم . نفس عمیقی کشیدم و با فشار بیشتر لبام رو بهم فشردم .
: - خانوم بسه! تا همینجا هم کارِ غیرقانونی ای انجام دادید! رها صورتم رو با دستاش به طرف خودش چرخوند و با بی رحمی و بغضی که نمیدونم چرا تو صداش بود گفت : دیدی؟ مـــــرده!
دستم از پشت به شدت کشیده شد و پشت سر شخصی قرار گرفتم . رادان با خشونت و خشم غیر قابل توصیفی رو به رها گفت : - بســــه!
رها عصبی تر از اون داد زد : - مطمئن باش من بیشتر از تو که فقط عذاب وجدان داری به یاسمن اهمیت میدم! شکه شده! باید ببینه و باور کنه!
خواست دوباره دستم رو بکشه که رادان مانعش شد و تقریبا داد زد : - میگم تمومش کـــن! برو آقا! جنازه رو وسط بیمارستان به نمایش نمیزارن!
« جنازه رو وسط بیمارستان به نمایش نمیزارن »
« دیدی؟ مــــــــرده! »
« بی پدر شدی! »
« با بغض داره جویای احوال پدری میشه که مردهههههه»
پوچ! تنها حسی که اون لحظه من داشتم این بود....خلا! پوچ! خالی!رها به خواسته اش رسید . من باور کردم! رها عصبی و عاصی به سمت النا رفت که سعی در آروم کردنش داشت . رادان کلافه برگشت سمتم . تازه چهره اش رو دیدم . به حید کلافه بود که باور نداشتم رادانه! نگاهش که به چشمام خورد نمیدونم چی دید که انگار شوکه شد . لباش رو به هم فشرد و کمی خم شد تا سر هامون در موازای هم قرار بگیره . شونه هامر و گرفت و گفت : - یاسمن. به من گوش کن خب؟ چیزی نیست همه چی درست میشه !
خنثی نگاهش کردم . من الان چه احساسی دارم؟ هیچی! رادان عصبی تکون خفیفی به بدنم داد گفت : - میفهمی چی میگم؟
پوچِ پوچ نگاهش کردم . کلافه و عاصی با دستاش صورتم رو قاب گرفت . با اخمی که غلیظ تر از همیشه شده بود و صدایی که اون حس قدرت و برتری همیشگی رو نداشت گفت : - تو الان چیزی نمیدونی ! اما اگه بفهمی قطعا از من متنفر میشی . اما....من بهت قول میدم تنهات نزارم باشه؟ همه چی رو درست میکنم تو فقط سعی کن رو خودت تمرکز کنی و قوی باشی . یاسمنی که من میشناسم شکست نمیخوره . قبوله؟
شنیدن این حرف های حمایت گرانه و صلح طلبانه از رادانِ همیشه بد اخلاق و طلبکار غیر منتظره بود . اما من تو شرایطی نبودم که اهمیت بدم . باز هم در سکوت فقط نگاهش کردم . بدون اینکه توضیحی بدم فقط در جواب جمله ی « قطعا از من متنفر میشی » گفتم : - هستم!
نا ایستادم تا بشنوم چی میگه و چه واکنشی نشون میده! دستاش رو پس زدم و به سمت پذیرش رفتم ....