#پارت_113
بدون مکث گفت :
- صد در صد!
لبام رو مثل یک خط صاف کردم و زل زدم تو چشماش . میدونستم! میدونستم میترسه وقتی اینقدر مستقیم نگاهش میکنم . نگاه ازم گرفت ، لباش برچیده شد و مظلوم گفت:
- باشه بابا ببخشید .
بس بود! واقعا بس بود! صاف ایستادم و بحث رو ادامه ندادم . به جهنم! از کی تاحالا این چیزا برای من مهم شده؟ براش انسان نباشم که نباشم ! پرده رو زدم کنار و بی توجه به رادان آرومی که گفت بیرون رفتم . پرستار همونجا داشت صحبت میکرد با یکی از دکتر ها . اهمیتی ندادم و ناخودآگاه برای یکی از پرستار های خانوم دست تکون دادم . لبش به لبخند باز شد و اومد سمتم . آروم گفت:
- بله؟
به جایی که یاسمن بود اشاره کردم و گفتم:
- همراه من اینجان . میشه پانسمانشون کنید؟
از لحن به شدت سرد و جدیم که البته برای من یک چیز عادی بود زیاد خوشش نیومد . قیافه اش رو کمی تو هم کرد و اونم مثل من سرد گفت:
- البته .
رفت داخل و منم با نفس های عمیق پی در پی رفتم قسمت پذیرش تا حساب کنم . یاسمن پولش رو میداد ، فردا میومدن شرکت رو برای ندادن بیمه به کارمند پلمپ میکردن! با این میزان از دردسری که این آدم درست میکنه ؛ باید همین امروز کار های بیمه اش رو جور کنم . واقعا نمیشه صبر کرد!
نیم ساعتی منتظر موندم تا بالاخره اومد . چند لحظه گیج نگاهش کردم . مثل چوب راه میرفت! به من که رسید با حرص دستش رو گذاشت رو بازوم و گفت :
- راه رفتنم واقعا سخته! خیلی سخت! خیلی خیلی خیلی سخت!
کمی سرم رو خم کردم و براندازش کردم . جدی گفتم:
- واسه چی مثل عصا قورت داده ها راه میری؟! مثل یک تیکه چوب خشک!
چند لحظه با چشمای درشت و رنگا وارنگش خیره شد بهم و بعد با حرص چندین برابر گفت:
- چون کل کمر و شکمم رو باند و چه میدونم از اینجور چیزا بستن! اینو کی میگه حالا؟ تو؟ رادان اصلانی؟ تو که خودت بدون پانسمان مثل چوب خشک راه میری!
اخم کردم و بازوم رو از دستش کشیدم و گفتم:
- چرت نگو بچه من اصلا اینطوری راه نمیرم .
چون انتظار نداشت تعادلش رو از دست داد برای اینکه رو زمین نیوفته رو من خم شد . برای اینکه هردمون با هم نیوفتیم دستام رو دور کمرش حلقه کردم و سعی کردم خودم رو کنترل کنم تا از عقب نیوفتم . دستاش رو که برای دفاع از خودش روی سینه ام گذاشته بود مشت کرد و ضربه ی بی جونی زد . از بالا به چهره ی درهمش نگاه کردم و اون گفت:
- همینه دیگه! وقتی یهو آدم رو ول میکنی همین میشه!
سرم رو خم کردم و بی توجه به شر و ورایی که میبافت به خال زیر چونه اش نگاه کردم . به خاطر اینکه من رو ببینه سرش رو خیلی بالا گرفته بود و این باعث شده بود چونه اش واضح دیده بشه . یک خال خیلی کوچولوی قهوه ای رنگ ، درست به اندازه ی یک نقطه زیر چونه اش بود . اونقدر با مزه و خوشگل بود که دلم نمیومد نگاه ازش بگیرم! دست راستم رو از دور کمر پانسمان شده اش برداشتم و با انگشت اشاره آروم زدم روی خالش . تو عالم خودم بودم اما با ضربه ی نسبتا محکمی که روی پام حس کردم به خودم اومدم . دستام شل شد و یاسمن سریع از بغلم اومد بیرون . گیج به چشمای گشاد شده و تریسده اش نگاه کردم . دستش رو جلوی صورتم تکون داد و گفت:
- خوبی؟ دوساعته دارم بهت میگم ولم کن معلوم نیست تو کدوم عالم سیر میکنی! والا هرکی از کنارمون رد میشد همچین نگاهمون میکرد حس میکردم مراسم زفافم رو جلوشون برگزار کردم! الو؟ رادان صدام رو داری؟
کاملا به خودم اومدم و اخم غلیظی کردم . بدون هیچ حرفی سمت خروجی رفتم....
#یاسمن :
بی توجه و به من رفت سمت خروجی . گیج و متعجب دور شدنش رو نگاه کردم . چش
شده این امروز؟ والا اونقدر تو بغلش که بودم به کمرم فشار آورد که اگه سالم هم میبودم
ناقص میشدم! معلوم نبود چه مرگشه و به کجا خیره بود . آروم دستم رو کشیدم زیر
چونه ام . چیزی نیست که! شونه ای بالا انداختم و دستم رو به دیوار گرفتم تا راحت تر
باشم . راست میگفت . مثل چوب راه میرفتم! از در که خارج شدم ماشینش رو دیدم که
درست دم در وردی بیمارستان بود . چرا دیگه سوار لامبورگینی نمیشد؟ لب برچیدم و
سعی کردم به قدم هام سرعت ببخشم البته چون دیگه دیواری نبود یکم سختم شد .
بالاخره بهش رسیدم . نیشم باز شد و در رو باز کردم . حسم دقیقا حس اون کسی بود
که قله اِورست رو فتح کرده! با لبخند گنده ای سوار شدم و گفتم:
- سلام!
هیچ واکنشی نشون نداد . سلامم چی بود این وسط؟ نگاهش کردم و سرفه ی مصلحتی
ای کردم . ماشین رو روشن کرد . بدون هیچ واکنش یا حرف خاصی! دوباره سرفه ای
کردم و گفتم:
- من الان دانشگاه دارما ... اگه میشه من رو برسون دانشگاه .
بدون هیچ حرفی یا نشانه ای ، مسیر رو به سمت دانشگاه تغییر داد . این چرا یهو اینقدر
ساکت و عبوس شد؟ البته اینکه عصبانی بودن یا نبودن رادان رو تشخیص بدی نیاز به
یک تبهر خاص داره ، چون این آدم تقریبا همیشه عصبانیه! و وقتی واقعا عصبانی و بی
حوصله اس خیلی سخت میشه فهمید . کلا از همون لحظه ای که پاش رو لگد کردم و از
عالم خودش بیرون اومد عصبی تر به نظر میاد . بی اعصباب و بی حوصله دستش رو
سمت ضبط دراز کرد و روشنش کرد و یکم آهنگ ها رو بالا پایین کرد تا رسید به همون
آهنگی که دفعه ی پیش تو لامبورگینی گذاشته بود . انگار خوشش میومد! چیزی نگفتم
چون به نظرم بیش از حد معمول کلافه بود . موزیک رو اصلا عوض نکرد! گذاشته بود رو
تکرار و هی تکرار میشد! نزدیکای دانشگاه که شدیم گفتم:
- بسه بسه . میدونی که؟ شایعه میشه برام .
توجهی نکرد و ادامه داد . اعتراض گونه گفتم:
- رادان!
بی تفاوت گفت:
- چی میخواد بشه مثلا؟!
جلوی ورودی اصلی دانشگاه نگه داشت و با اخم نگاهم کرد . منم اخم کردم و گفتم :
- چی میشه؟ اینجوری میشه که میگن دختره خرابه با آقازاده ها میچرخه!
ابرو بالا انداخت و گفت:
- شایدم بگن شوهر کرده! شایدم بگن دوس پسرشه! اصلا شاید بگن داداشه! این همه
احتمال هست تو فقط همونو در نظر گرفتی؟ واسه کسی که عمران میخونه احتمال
خیلی مهمه !
با حرص بیرون رو نگاه کردم و نگاه خیره پسری رو روی رادان دیدم . نگاهش یک جوری
بود . یک جور عجیبی. اهمیتی ندادم و بدون اینکه به پسره اشاره کنم رو به رادان گفتم:
- خب . الان جلوت . سمت چپ . اون پسره که لباس سورمه ای داره به دویست و شیش
سفید تکیه زده . نگا کن چه جوری نگاه میکنه!
بی حوصله سرش رو چرخوند سمت پسره و نمیدونم چه چیزی در وجود پسره دید که با
سرعتی باور نکردنی ماشین رو دوباره روشن کرد و دور زد! با چشمای گرد نگاهش کردم !
رفت توی یکی از پس کوچه هایی که به در فرعی دانشگاه راه داشت ، ماشین رو نگه
داشت و ناباور موهاش رو چنگ زد . سرم رو خم کردم و با نیشخند گفتم :
- چی شد؟
نگاهم کرد و با ابرو های بالا رفته گفت:
- میشناخت!
گنگ گفتم :
- هَن؟
اخم کرد و غرید :
- میگم اون یارو منو میشناخت! من دو سال اینجا درس خوندم!
اول حرصم گرفت از بی عدالتیش اما بعدش برای اینکه حرصش رو در بیارم خندیدم و
گفتم:
- خب تهش چی میشه؟ شایدم بگن زنشه ، شایدم بگن دوس دخترشه! اصلا شاید گفتن خواهرشه!
با حرص نگاهم کرد دوباره انگشت اشاره اش رو تحدید بار برام تکون داد . منم دوباره با
نگاهم انگشتش رو دنبال کردم و گفتم:
- ها؟ چیه؟ به زبون اشاره میخوای حرف بزنی؟
دستش رو مشت کرد و گفت :
- خیلی رو اعصابی! گم شو بیرون!
پشت چشمی نازک کردم و قبل از اینکه بخوام به لحن تندش گیر بدم از لباسام یادم
اومد! با چشمای گرد شده به لباس فرمم نگاه کردم و گفتم:
- رادان!
نفس عمیقی برای کنترل اعصابش کشید و سرد گفت:
- ها!
با حال زار و نزار گفتم:
- لباسام!
نگاهی به لباس های مضخرف شرکتش که تو تنم بود انداخت و پوزخند زد ! با همون
پوزخند گفت :
- خوبه که . اتفاقا به نظرم خیلی بهت میاد!
با حرص مشت خیلی محکمی به بازوش زدم . بی تفاوت نیم نگاهی سمت بازوش انداخت
و گفت:
- چرا نازم میکنی؟
عوضی! عوضی! مطمئنم دردش گرفت . نگاه کن واسه حرص دادن من چی کارا میکنه!
لبام رو با حرص به هم فشردم و بعد ناامید و تسلیم شده گفتم:
- رادان! میهش چند لحظه لج بازی نکنی؟ من الان لباسام رو چی کار کنم؟ لباسای
خودم تو کیفمه اما خب کجا عوض کنم!؟
با مکث پوف ناراضی و بلندی کشید . در رو باز کرد و همونطور که پیاده میشد گفت:
- زود باش!
گیج نگاهش کردم . من تو ماشین لخت شم؟! وای! قبل از اینکه در رو ببنده گفتم:
- رادان! من تو ماشین لخت شم؟ یکی میاد میبینه بدبخت میشیم!
چند ثانیه د رهمون حالت که کمرش به داخل ماشین خم شده بود نگاهم کرد . برای
چندمین بار در امروز ، نفس عمیقی کشید تا آروم بشه و گفت:
- من حواسم هست! فقط سریع باش .
بعد هم با بستن در دیگه بهم فرصت اعتراض نداد! بی تربیت! از آینه ی بغل دهن کجی
ای براش کردم و اونم ندید! سریع مقنعه ام رو در آوردم و مقنعه ی عادیم رو سرم کردم .
از شانس بدم زیر مانتوم هیچ لباسی نداشتم! کلا من فقط زمستون زیر مانتو لباس
میپوشیدم . دستم رو بردم سمت دکمه هام و با سرزنش گری زیرلب زمزمه کردم :
- لعنت بهت یاسمن! لعنت بهت! هی مامانت میگه لباس بپوش زیر مانتوت هی تو گوش
نکن!
...
